Het Italiaanse gothic/medieval/barok ensemble Ataraxia gaat ook al een tijdje mee. Wie herinnert zich nog hun ‘hit’ “Anno Domini MDLVI”? ‘Nostra Damus cum falsa Damus nam fallere Nostrum est sed cum Falsa damus nihil Nisi nostra damus’ etcetera. Op de Dark Entries fuiven in het sinds lange tijd alweer gesloten Syndroom te Sint-Niklaas draaide men het bijna elke keer weer. Het stond op hun allereerste cd “Ad Perpetuam Rei Memoriam” uit 1994. Intussen zijn we de tel al een tijdje kwijtgeraakt, maar ze moeten zo ongeveer om en bij hun 15de album zitten. Op de nieuweling “Kremasta Nera” is er niet veel nieuws onder de zon, of het zou het feit moeten zijn dat het album regelmatig – zoals in de opener “The Song Of Axieros” - nogal de ritual toer op gaat. Ook van tribale ritmes wordt met graagte gebruik gemaakt, luister maar eens naar “The Nine Rituals” waar ook het voor Ataraxia zo typerende glasheldere akoestische gitaarspel weer aanwezig is. Of naar “Therma”, tribale ritmes met prominent aanwezig sitarspel, geklater van water en vogelgeluiden. Meer oosterse tribale ritmes en sitar zijn te horen op “Kaviria” en “Gria Vathra”. Ook “Ochram” is volledig in oosterse sferen gedrenkt. Verder is “Fengari’ een prachtig stukje neoklassiek pianospel begeleid door – alweer - vogelgeluiden en de zang van Francesca en “Klethra” is een heel mooi stukje met een onweerstaanbaar middeleeuws melodietje. “Kremasta Nera” is een concept-album gewijd aan de oude paganistische Moedergodin-cultus op het Griekse eiland Samothrace. Het album werd genoemd naar een waterval die aldaar van steile klippen in de zee stort. “Kremasta Nera” is zowat het beste dat ik al van Ataraxia gehoord heb en voor liefhebbers van oosters getinte tribal/ritual, van etno-ambient en dergelijke is dit een enorme aanrader. Naast etnische en klassieke instrumenten wordt trouwens veelvuldig gebruik gemaakt van elektronica. Dit is voer voor fans van het latere oeuvre van Dead Can Dance, van bands als Rajna en van het Prikosnovénie label. [HV]