Ataraxia - Kremasta Nera

De Italianen van Ataraxia zijn inmiddels al zo'n 20 jaar bezig en in die tijd toch wel redelijk uitgegroeid tot een begrip. Dit niet alleen door hun muziek waar ze altijd weer studie naar de klassieken vermengen met moderne tinten. Zeker ook door de manier waarop ze omgaan met het geheel van de kunst, bij live-optredens maar ook de verzorging van de schijfjes op zich al.

Zo wordt ook op "Kremasta Nera" weer een concept uitgewerkt. Dit maal van de vroegere cultreligie op het eiland Samothrace. Daar waar men om nader tot de drievoudige (natuur, nacht en de eeuwige loop van de natuur) God te komen moest men negen rituelen volgen. De eerste acht waren benoemd (creation, dominion, love, birth, sacrifice, ablution, memory and crowning), het negende en laatste ritueel had geen naam. Op basis hiervan en de schoonheid van het eiland dat nog volop het gevoel van aanwezige magie geeft aan hen die er zijn, is Ataraxia begonnen met de creatie van dit album.

Uiteindelijk zijn daar veertien tracks uitgekomen met een duidelijk ataraxia stempel. Over het algemeen rustige, gedragen nummers, waar snaren samen komen met gedreven zang. Waar chants samen gaan met percussie (zowel electronisch als op traditionele instrumenten). Muziek waar de stem van Francesca Nicoli volop tot zijn recht komt. Het geeft vaak een heel klassiek gevoel.

Daar waar dit bepaald geen muziek is om altijd op te zetten is het wel muziek die in je gaat zitten en die je blijft waarderen. Beter wellicht nog dan op voorgaande albums weet Ataraxia haar muziek zo te plaatsen dat die je raakt. Of het nou gaat om typische ataraxia nummers als "Fengari" of nummers met vreemde piano "Wings (I Had Once)" ze komen er zonder problemen mee weg.

Kortom een album dat door alle ataraxia-fans blindelings kan worden aangeschaft. Een album dat ook wel weer nieuw publiek kan trekken. Voor hen die wel houden van medieval/klassiek en weer eens wat anders willen dan Estampie en Qntal.